Cynie - kosmiczne kwiaty

Cynie, nazywane również jakobinkami, są popularnymi kwiatami ogrodowymi. Prostota ich budowy oraz banalność w uprawie, ale przede wszystkim urzekające piękno sprawia, że nie brakuje miłośników tych roślin. 

Cynie wywodzą się z rodziny astrowatych. Naturalnym miejscem występowania są tereny dzisiejszego Meksyku, południowo – zachodniej części USA oraz Ameryk Środkowej i Południowej. Lubią ciepło. Nie przepadają za chłodnymi nocami, dlatego najlepiej sadzić je w nasłonecznionym miejscu o żyznej, lekkiej glebie.

Jakobinki szybko rosną i długo cieszą swymi kwiatami, od lipca do października. W przeciwieństwie do wielu innych kwiatów nadających się do cięcia, cynie najdłużej wytrzymują w wazonie od 7 do 18 dni. W przypadku przedstawionej przeze mnie rudbekii – okres ten trwa 5-8 dni. Nawet lewkonie (8-14 dni), nagietek (6-12 dni), słonecznik (7-14), szarłat (10-14 dni) czy żeniszek (10-12) tyle czasu nie wytrzymują, a również uchodzą za trwałe kwiaty cięte.

Zaleca się, aby ścinać do wazonu rozwinięte kwiaty tej jednorocznej rośliny. Prawie 20 gatunków pozwala na swobodny dobór roślin na rabaty czy inne kwietniki. Niektóre odmiany mogą rosnąć w pojemnikach, ale to dotyczy karłowatych cynii (do 20 cm).

Cynia jest pierwszym kwiatem, który zakwitł na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Nastąpiło to 20 I 2016 r. Tym samym jakobinki, które dotąd podbijały glob ziemski, zdobyły kosmos.

Warto również przytoczyć dość ciekawą opinię na temat jakobinek, wyrażoną przez Izabelę Kiljańską: „Kto lubi w roślinie delikatność linii, miękkość płatków i liści, ten nie zachwyci się cynią, gdyż oznacza się sztywnością. Płatki są jakoby wycięte z grubego papieru, a liście łodygi szorstkie. Za to barwy jej kwiatów są bezkonkurencyjne”. I z tym ostatnim zdaniem trudno nie zgodzić się J

Pozdrawiam

Piotr Ossowski

Przy pisaniu tego artykułu skorzystałem z następujących publikacji:

• R. Herwig, C. Riou, 350 roślin ogrodowych, Warszawa 1995.
• I. Kiljańska, Kwiaty w ogródku, Warszawa 1972.
• Uprawa roślin ozdobnych, red. H. Chmiel, Warszawa 2000.